Την Κυριακή 1 Φεβρουαρίου στις 12 το μεσημέρι θα αφηγηθώ για πρώτη φορά την αγαπημένη μου παιδική συγγραφέα Ζωρζ Σαρή! Είναι μεγάλη τιμή για μένα να αφηγηθώ Ζωρζ Σαρή! Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή από τα πρώτα βιβλία που διάβασα ήταν δικό της ¨το Ψέμα¨και από τότε την αγάπησα πολύ! Δεν πίστευα ότι κάποια μέρα θα της έκανα αφιέρωμα.
 Η συλλογή που θα αφηγηθώ είναι - Ο Φαντασμένος και άλλα παραμύθια- που όπως γράφει η συγγραφέας μέσα στο βιβλίο είναι παραμύθια που της τα έλεγε η δική της μάνα όταν ήτανε μικρή.... κάπως έτσι ξεκινάει και η αγάπη μας για τα παραμύθια! Από τη μαμά μας , τη γιαγιά μας και γιατί όχι και τον μπαμπά μας! 

Σας περιμένω να περάσουμε μια υπέροχη Κυριακή! Από εσάς θέλω την αγάπη σας και την καλή σας διάθεση, όλα τ΄άλλα θα τα βρούμε μαζί! Μαζί θα πλάσουμε τις όμορφες ιστορίες μας, μαζί θα συγκινηθούμε και μαζί θα γελάσουμε! Και πιστέψτε με θα γελάσουμε πολύ! 

Σας περιμένω λοιπόν με ανυπομονησία και πολλά πολλά χαμόγελα ευτυχίας!


Λίγα λόγια για την υπέροχη αυτή συγγραφέα μας! 

Η Γεωργία Σαριβαξεβάνη Καρακώστα (πραγματικό όνομα της Ζωρζ Σαρή) γεννήθηκε στις 23 Μαΐου του 1925 στην Αθήνα. Η μητέρα της ήταν Γαλλίδα από τηΣενεγάλη και ο πατέρας της από το Αϊβαλί. Τα παιδικά της χρόνια τα έζησε στην Ελλάδα, όπου τελείωσε το δημοτικό και το γυμνάσιο. Πριν ολοκληρώσει τις εγκύκλιες σπουδές της, άρχισε ο πόλεμος του 1940.

Στη διάρκεια του πολέμου η Ζωρζ Σαρή συμμετείχε στην Αντίσταση και στην ΕΠΟΝ. Περιγράφοντας εκείνα τα χρόνια η ίδια λέει: «Τα χρόνια της Κατοχής ήταν χρόνια χαράς και ελευθερίας». «Από δυστυχισμένοι γίναμε ευτυχισμένοι. Και αυτό γιατί διαλέξαμε το δρόμο της ζωής και ας υπήρχε θάνατος μέσα. Θρηνούσαμε και χαιρόμασταν όλοι μαζί. Δε φοβόμασταν όμως. Υπήρχε ένας στόχος, η απελευθέρωση».

Άρχισε από πολύ μικρή να ασχολείται με το θέατρο, με δάσκαλο το Βασίλη Ρώτα. Μεγαλύτερη, στα χρόνια της Κατοχής, και αφού τελείωσε το σχολείο, άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα υποκριτικής στη Δραματική Σχολή του Δημήτρη Ροντήρη. Τα χρόνια εκείνα απέκτησε πολλές εμπειρίες, οι οποίες αποτέλεσαν αργότερα βασικό θέμα ορισμένων βιβλίων της αλλά και συνεισέφεραν στην σταδιοδρομία της ως ηθοποιού του κινηματογράφου και της τηλεόρασης.

Το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο διαδέχθηκε ο Εμφύλιος, κατά τη διάρκεια του οποίου η Ζωρζ Σαρή πληγώθηκε στο χέρι και στο πόδι από οβίδα και νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο «Αγία Όλγα». Αργότερα, το 1947, αναγκάστηκε να φύγει εξόριστη για το Παρίσι. Εκεί δούλεψε σε διάφορες δουλειές, ενώ συγχρόνως φοιτούσε στη σχολή υποκριτικής του Σαρλ Ντιλέν. Στο Παρίσι γνώρισε σημαντικούς ανθρώπους, όπως ο Κώστας Αξελός, η Μελίνα Μερκούρη, ο Άδωνις Κύρου, ο Μαρσέλ Μαρσώ και πολλοί άλλοι. Εκείνα τα χρόνια συνάντησε και τον Αιγυπτιώτη χειρουργό Μαρσέλ Καρακώστα, με τον οποίο παντρεύτηκε και έκαναν δύο παιδιά.

Το 1962 επέστρεψε στην Ελλάδα και άρχισε να εμφανίζεται στο θέατρο και τον κινηματογράφο δίπλα σε γνωστά ονόματα ηθοποιών. Η περίοδος αυτή διήρκησε μέχρι την εποχή της Δικτατορίας, όταν η Ζωρζ Σαρή και ορισμένοι φίλοι της ηθοποιοί αποφάσισαν να κάνουν παθητική αντίσταση και να μην ξαναπαίξουν στο θέατρο. «Δε φανταζόμασταν ότι θα κρατούσε τόσα χρόνια η Δικτατορία... Λέγαμε επτά μήνες, όχι επτά χρόνια!». Το καλοκαίρι εκείνο, στερημένη από κάποια μορφή έκφρασης, άρχισε να γράφει το πρώτο της μυθιστόρημα. Ο Θησαυρός της Βαγίας ξεκίνησε σαν παιχνίδι με τα παιδιά που είχε γύρω της, όπως ομολογεί και η ίδια. Το βιβλίο εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1969 και είχε μεγάλη επιτυχία, ενώ αργότερα μεταφέρθηκε και στην τηλεόραση.

Το γεγονός αυτό στάθηκε καθοριστικό για τη Ζωρζ Σαρή, αφού από τότε αποφάσισε να στραφεί στο γράψιμο. Την προσωπική αυτή επιλογή δικαιολογεί η ίδια σε μια συνέντευξή της: «Στο γράψιμο βρήκα ό,τι δεν μπορούσα να βρω στο θέατρο, ίσως γιατί δεν ήμουν πρωταγωνίστρια και ίσως γιατί δεν ήμουν σε θέση να διαλέξω τους ρόλους που ο θιασάρχης ή ο σκηνοθέτης διάλεγαν για μένα. Τώρα φέρω ακέραιη την ευθύνη των βιβλίων μου. Κάνω αυτό που θέλω, αυτό που μπορώ».

Ωστόσο, η Ζωρζ Σαρή δεν έμεινε μόνο στη συγγραφή βιβλίων παιδικής λογοτεχνίας. Προσπάθησε με κάθε τρόπο να διαδώσει το παιδικό βιβλίο και να κρατήσει ζωντανή και άμεση επαφή με το κοινό της. Έτσι, άρχισε να πηγαίνει σε σχολεία σε όλη την Ελλάδα και να κάνει ομιλίες. Κατά καιρούς, μέσα από κάποια άρθρα της και με τη συμμετοχή της σε λογοτεχνικές συζητήσεις, έλαβε ενεργό μέρος σε θέματα που αφορούσαν την παιδική λογοτεχνία, όπως τα κόμικς, η θεματολογία του παιδικού βιβλίου και η θέση της γυναίκας σε αυτό.

Συναρπαστικό είναι πως πολλά απο τα βιβλία της αφορούν και απο ένα διαφορετικό μέρος της ζωής της. Η φιλία της με την Άλκη Ζέη οδήγησε στην απο κοινού συγγραφή του βιβλίου Ε.Π.

Το έργο της Ζωρζ Σαρή

Η Ζωρζ Σαρή, από το 1969 που πρωτοεμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα με το Θησαυρό της Βαγίας μέχρι σήμερα, έχει γράψει είκοσι μυθιστορήματα, μία νουβέλα, τέσσερα θεατρικά παιδικά έργα και εννιά βιβλία για μικρά παιδιά. Επίσης, στο ενεργητικό της έχει δεκατέσσερις μεταφράσεις μυθιστορημάτων από τα γαλλικά. Όλα τα βιβλία της έχουν κάνει αρκετές επανεκδόσεις και μερικά από αυτά έχουν βραβευτεί. Το 1994 η Νινέτ βραβεύτηκε με το Κρατικό Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου, καθώς επίσης και από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου (το βραβείο μοιράστηκε με τη Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου). Αργότερα, το 1999 ο Κύκλος του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου τής έδωσε ακόμη ένα βραβείο για το Χορό της ζωής. Το 1988 Τα Χέγια προτάθηκαν για το βραβείο Άντερσεν.

Πολυγραφότατη και πολυδιαβασμένη, ξεχωρίζει για τα θέματα που επιλέγει, για τους ανθρώπινους ήρωές της, που ζουν καθημερινά και αντιμετωπίζουν τα προβλήματα της ζωής, για το απλό της ύφος, την απομάκρυνσή της από απλές και κλασικές αφηγηματικές τεχνικές, για την άμεση και μη διδακτική προσέγγιση και παρουσίαση του παιδιού μέσα από τα έργα της και για τη σφαιρική της όραση γύρω από το σύγχρονο παιδί. Αυτό που χαρακτηρίζει το σύνολο του έργου της είναι το βιωματικό γράψιμο και η ανάγκη της να εκφραστεί μέσα από αυτό. Μια ανάγκη που, όπως η ίδια ομολογεί, βοηθά τον συγγραφέα να σώσει τον εαυτό του: «Οι συγγραφείς γράφουν πριν απ’ όλα για τον εαυτό τους, για να εκφραστούν οι ίδιοι πριν απ’ όλα, για να σωθούν». Με το συγκεκριμένο τρόπο η Ζωρζ Σαρή μπορεί να «ζει» σε διαφορετικές καταστάσεις και εποχές και να τις αναπλάθει με μεγάλη πειστικότητα. Τα έργα της αποκτούν ζωντάνια και ρεαλιστική υπόσταση, ενώ οι αναγνώστες της «νιώθουν» ως δικό τους βίωμα αυτό που η συγγραφέας τούς έχει τόσο πειστικά μεταφέρει.

Το βιωματικό γράψιμο, ωστόσο, το οποίο έχει και η ίδια πολλές φορές παραδεχτεί, δεν αποκλείει τη δημιουργική φαντασία και τα μυθοπλαστικά στοιχεία, τα οποία ενυπάρχουν σε όλα τα έργα της. Στα βιβλία της «πλέκεται ο μύθος με την ιστορία»και έτσι χτίζεται το μυθ-ιστόρημα. Ο πυρήνας των έργων της μπορεί να είναι βιωματικός και να αγγίζει την πραγματικότητα, αλλά η ανάπτυξη της πλοκής τους εμπεριέχει πολλά φανταστικά στοιχεία.

Το 1994 βραβεύτηκε με το Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου για το μυθιστόρημα Νινέτ.[14] Το 1995 και το 1999 βραβεύτηκε από τον Κύκλο Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου.[15] Το 1988 προτάθηκε για το βραβείο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν.[15] Ως ηθοποιός έχει βραβευτεί το 1960 με το βραβείο Β' Γυναικείου ρόλου του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.[16].Ήταν επίτιμο μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Συγγραφέων από το 1972 μέχρι και τον θάνατό της. Πέθανε στις 9 Ιουνίου του 2012 σε ηλικία 87 ετών[17] και στις 12 του ίδιου μήνα κηδεύτηκε στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών.



Μυθιστορήματα

• Ο θησαυρός της Βαγίας (1969)
• Το ψέμα (1970)
• Όταν ο Ήλιος… (1971)
• Κόκκινη κλωστή δεμένη… (1974)
• Τα γενέθλια (1977)
• Τα στενά παπούτσια (1979)
• Οι νικητές (1983)
• Τα Χέγια, προτάθηκαν για το βραβείο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν (του καλύτερου ευρωπαϊκού παραμυθιού) (1987)
• Το παραράδιασμα (1989)
• Κρίμα κι άδικο (1990)
• Nινέτ Ά κρατικό βραβείο παιδικής λογοτεχνίας το 1993 καί με το βραβείο του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου το 1999 (1993)
• Zoυμ (1994)
• E.Π. (1995)
• Μια αγάπη για δύο (με την Αργυρώ Κοκορέλη, 1996)
• Ο Χορός της ζωής βραβείο του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου το 1999 (1998)
• Σοφία (2000)
• Κλειστά χαρτιά (με την κόρη της Μελίνα Καρακώστα, 2001)
• Ο Κύριός μου (2002)
• Ο Πόλεμος, η Μαρία και το αδέσποτο (2003)
• Τότε... (2004)
• Γράμμα από την Οδησσό (2005)
• Το προτελευταίο σκαλοπάτι (2009)
• Με οικογένεια (2003)

Παιδικά

• Το γαϊτανάκι (παραμύθι) (1973)
• Ο Φρίκος ο Κοντορεβυθούλης μου (1980)
• Ο φαντασμένος κι άλλα παραμύθια (με την κόρη της Μελίνα Καρακώστα) (1980)
• Η σοφή μας η δασκάλα (1982)
• Η κυρία Κλοκλό (σειρά 8 τίτλων) (1986-1987)
• Ο Τοτός και η Τοτίνα (σειρά 8 τίτλων) (1988 - 1990)
• 'Ο Αρλεκίνος (1993)
• Η Πολυλογού (1993)
• Το κουμπί και μια βελόνα (2010)

Νουβέλα

• Η αντιπαροχή (1989)

Θεατρικά

• Το τρακ (1988)

Μεταφράσεις

• Ευγένιος Ιονέσκο(ή παράλογη καί τραγική ζωή του βίκτωρος ουγκό) σατυρική βιογραφία (1971)
• Ευγένιος Ιονέσκο(θύματα του καθήκοντος) (1973)
• Ευγένιος Ιονέσκο(ό φαλακρός πρίμα ντόνα τραγουδήστρια) (1978)
• Ευγένιος Ιονέσκο(οί καρέκλες) (1975)
• Ευγένιος Ιονέσκο(το μάθημα) (1976)
• Ευγένιος Ιονέσκο(Αμεδαίος ή Πώς να τον ξεφορτωθούμε) (1980)
• Ευγένιος Ιονέσκο(ό καινούριος νοικιάρης) (1981)
• Ευγένιος Ιονέσκο(δολοφόνος χωρίς αμοιβή) (1982)
• Ευγένιος Ιονέσκο(ρινόκερος) (1984)
• Ευγένιος Ιονέσκο(ό βασιλιάς πεθαίνει) (1985)
• Σιμόν ντε Μποβουάρ(ή τελετή του αποχαιρετισμού) (1986)
• Σιμόν ντε Μποβουάρ(ό φιλοξενούμενος) (1988)
• Σιμόν ντε Μποβουάρ(για μια ηθική αμφισημία) (1991)
• Σιμόν ντε Μποβουάρ(οί μανδαρινοί) (1992)
• Σιμόν ντε Μποβουάρ(τα απομνημονεύματα ενός τακτοποιημένου κοριτσιού) (1997)
• Σιμόν ντε Μποβουάρ(όλοι οι άνθρωποι είναι θνητοί) (1998)
• Σιμόν ντε Μποβουάρ(για μια ηθική της αμφισβήτησης) (2003)
• Σιμόν ντε Μποβουάρ(Αναμνήσεις μιας καθώς πρέπει κόρης) (2006)
• Σιμόν ντε Μποβουάρ(ή κουρασμένη γυναίκα) (2007)
• Σιμόν ντε Μποβουάρ(οί ωραίες εικόνες) (2008)
• Σιμόν ντε Μποβουάρ(πύρρος καί κυνέας) (2009)

Φιλμογραφία

• Το τελευταίο ψέμμα (1958)
• Ο άνθρωπος του τραίνου (1958)
• Έγκλημα στα παρασκήνια (1960)
• Φαίδρα (1962)
• Φεύγω με πίκρα στα ξένα (1964)
• Προδοσία (1964)
• Το μπλόκο (1965)
• Το νησί της Αφροδίτης (1969)
• Χάππυ νταίη [Happy day] (1976)
• Ελευθέριος Βενιζέλος 1910-1927 (1980)
• Γενέθλια πόλη (1987)

 Με αφορμή την παράσταση  της Κυριακής που μέσα στο κοινό ήταν μια κυρία που καθόταν ακριβώς απέναντι μου και με κοιτούσε μέσα στα μάτια και χαμογελούσε κλέινοντας τα μάτια της, έβλεπα ότι το διασκέδαζε ,ότι της άρεζε πολύ . Βέβαια καταλάβαινες αμέσως ότι δεν ήταν Ελληνίδα, αλλά νόμιζα ότι ήξερε Ελληνικά και απλά ακουγε και απολαμβανε τα παραμύθια! 
  Μόλις λοιπόν τελείωσα ήρθε και μου μίλησε, φυσικά δεν ήξερε καθόλου Ελληνικά και δεν κατάλαβε τίποτα από τα παραμύθια μου (χαχαχα), αλλά της άρεσε πολύ η μουσικούλα μου με τα μικρά μου οργανάκια, οι κινήσεις μου αλλά και η φωνή μου!
 - Με μάγεψες , μου είπε.... τότε ξαφνικά θυμηθηκα τα ξεχασμένα μου αγγλικάκια και μιλήσαμε για αρκετή ώρα! 
Ήταν τουρίστρια και ανέβηκε τυχαία στο καφέ Roptro. 
-Πότε θα ξανά έχεις παραμύθια- με ρώτησε και της απάντησα σε 2 Κυριακές! - Κρίμα, δεν θα έιμαι εδώ..... 
 Εύχομαι να ξανά έρθεις.... και μακάρι και κάποια στιγμή να πω και μια μικρή ιστορία σε μια άλλη ξένη γλώσσα!!!! 

Αλλά αυτό που καταλαβα είναι ότι παρόλο που δεν κατάλαβε τίποτα από τα παραμύθια , μαγεύτηκε....και τότε μου ήρθαν στο μυαλό τα παρακάτω που είχα διαβάσει σ΄ένα μπλογκ παραμυθιών και που εμπλούτισα λιγάκι και με δικά μου πραγματάκια! Απολαύστε το λοιπόν! 

Έχει γραφτεί επανειλημμένως ότι μια νεαρή μητέρα ρώτησε τον Αϊνστάιν τι θα μπορούσε να κάνει για να προετοιμάσει καλύτερα το πεντάχρονο παιδί της για το σχολείο και τη ζωή. Ήρεμος και χαμογελαστός, ο μεγάλος φυσικός της απάντησε: «Να του λέτε παραμύθια». «Καλά τα παραμύθια, αλλά τι άλλο;» απόρησε η νέα μητέρα. «Πολλά παραμύθια», επέμεινε ο άνθρωπος που σφράγισε τη σύγχρονη επιστήμη. Και όταν η μητέρα ρώτησε τρίτη φορά, κάπως δύσπιστα: «Καλά, εντάξει, αλλά και τι άλλο;», ο Αϊνστάιν είπε πως «δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο. Μονάχα κι άλλα παραμύθια. Πάρα πολλά παραμύθια».
Δεν έχουν όμως, πειστεί όλοι ότι τα παραμύθια είναι τόσο σημαντικά για τα παιδιά. Έρευνα που έγινε σε γονείς στη Βρετανία αναφέρει ότι το 25% δεν διαβάζουν παραμύθια σε παιδιά κάτω των 5 ετών, είτε επειδή θεωρούν ότι είναι πολύ τρομακτικά, είτε επειδή δεν συμφωνούν με το πρότυπο ζωής που δίνουν στα παιδιά (τι πρότυπο δίνει η Ωραία Κοιμωμένη που περιμένει τον ωραίο πρίγκιπα να τη φιλήσει για να ξυπνήσει;).

Κάνει τόσο λάθος ο Αϊνστάιν λοιπόν; Μάλλον όχι. Ας δούμε γιατί τα παραμύθια, είναι πολύτιμη πνευματική τροφή για τα παιδιά προσχολικής ηλικίας, ακόμη και τα πιο τρομακτικά.(φυσικά τα προσαρμόζουμε διαφορετικά στο κάθε παιδί).

1. Τα παραμύθια δείχνουν στα παιδιά πώς να λύνουν προβλήματα. Μικροί και μεγάλοι μαθαίνουν από τους πρωταγωνιστές μίας ιστορίας. Όπως συμβαίνει με μία διδακτική θεατρική παράσταση ή ένα καλό βιβλίο, έτσι ακριβώς τα παιδιά διδάσκονται από ένα κλασικό παραμύθι. Αυτές οι ιστορίες που συμβαίνουν «μια φορά κι έναν καιρό» βοηθούν τα παιδιά να αναπτύξουν την κριτική τους σκέψη. Να ξεχωρίζουν το καλό από το κακό και να δουν ότι με τη φαντασία, το θάρρος και την υπομονή λύνονται τα προβλήματα. Όπως ακριβώς γίνεται μέ όλα τα λαϊκά παραδοσιακά παραμύθια.

2. Τα παιδιά νικούν το φόβο: «Τα παραμύθια δεν λένε στα παιδιά ότι υπάρχουν δράκοι. Τα παιδιά ήδη γνωρίζουν ότι δεν υπάρχουν δράκοι. Τα παραμύθια λένε στα παιδιά ότι οι δράκοι μπορούν να ηττηθούν», είχε πει ο Βρετανός συγγραφέας G.K. Chesterton. Ο διάσημος συγγραφέας και παιδοψυχολόγος Bruno Bettelheim πίστευε ότι τα παραμύθια είναι σημαντικά για την ανάπτυξη των παιδιών, επειδή οι βασικοί χαρακτήρες – που είναι και οι ίδιοι παιδιά πολλές φορές– επιδεικνύουν θάρρος και νικούν σε έναν κόσμο γιγάντων και εχθρικών ενηλίκων.

3. Τα παραμύθια προετοιμάζουν τα παιδιά για τις δυσκολίες της ζωής. Μέσα από τα παραμύθια τα παιδιά συναντούν προκλήσεις με τις οποίες παλεύουν και οι ενήλικες: την προδοσία, τις ίντριγκες, τους τσακωμούς και τη ζήλια. Είναι οι άσχημες πλευρές της ζωής που δεν λείπουν από τους παραδοσιακούς μύθους και τα παραμύθια. «Τα παραμύθια επεξεργάζονται τόσες πολλές φοβίες, όχι μόνο προσωπικές, αλλά όλης της κοινωνίας, αλλά το κάνουν με έναν τρόπο ασφαλή, γιατί όλα αυτά συμβαίνουν … μια φορά κι έναν καιρό», εξηγεί η Μαρία Τατάρ, καθηγήτρια στο Harvard College. Όπως είχε πει και ο Τζον Λένον: «Πιστεύω σε οτιδήποτε μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Πιστεύω στις νεράιδες, στους δράκους, στα παραμύθια. Όλα υπάρχουν, ακόμα κι αν βρίσκονται στο μυαλό σας. Ποιος είπε ότι τα όνειρα και οι εφιάλτες δεν εκφράζουν την πραγματικότητα;»

4. Δίνουν ευκαιρία για διάλογο: Τέτοιες ιστορίες «ελεγχόμενου φόβου» δίνουν μία θαυμάσια ευκαιρία στους γονείς να συζητήσουν με τα παιδιά τους τις πιο βαθιές τους ανησυχίες και ανασφάλειες από τον πραγματικό κόσμο. Οι φανταστικοί χαρακτήρες συνεισφέρουν θετικά στο διάλογο. Δεν μπορεί να γίνει το ίδιο με μία ταινία, ούτε καν με το θέατρο.

5. Τα παραμύθια μιλούν μία παγκόσμια γλώσσα: «Γνωρίζουμε τα παραμύθια ως παιδιά, είτε μέσω της αφήγησης είτε ακόμη και μέσω της παντομίμας. Ζούμε με αυτά, αναπνέουμε με αυτά, ξέρουμε το τέλος τους», γράφει ο Neil Gaiman. Ορισμένα παραμύθια, όπως η Σταχτοπούτα, υπάρχουν σε πολλές κουλτούρες, αν και με μικρές διαφορετικές πινελιές σε κάθε χώρα. Όλες οι διαφορετικές εκδοχές όμως, μοιράζονται κάτι κοινό: μία σαγηνευτική ιστορία για την ανάγκη να νικήσει το καλό.

6. Τα παραμύθια διδάσκουν στα παιδιά τα βασικά στοιχεία ενός διηγήματος, μίας ιστορίας. Τους διδάσκουν τη διαφορά ανάμεσα στη φαντασία και στην πραγματικότητα. Ότι οι ιστορίες μπορεί να εξελίσσονται σε άλλο περιβάλλον, σε άλλη χώρα και σε άλλο χρόνο. Ότι οι πρωταγωνιστές έχουν διαφορετικά γνωρίσματα και διαφορετικούς χαρακτήρες. Εάν το παιδί κατανοήσει αυτές τις διαφορές από πολύ μικρή ηλικία, τότε ενισχύεται η ικανότητά του να κατανοεί τη σχέση αιτίας-αποτελέσματος και να προβλέπει το επόμενο βήμα.

7. Τα παραμύθια αναπτύσσουν την παιδική φαντασία. «Όταν εξετάζω τον εαυτό μου και τον τρόπο σκέψης μου, έρχομαι στο συμπέρασμα ότι το χάρισμα της φαντασίας σημαίνει περισσότερα για εμένα από οποιοδήποτε ταλέντο για αφηρημένη, θετική σκέψη. Το να ονειρεύεσαι για όλα τα σπουδαία πράγματα που μπορείς να καταφέρεις, είναι το κλειδί για μια ζωή γεμάτη με θετικότητα. Άφησε την φαντασία σου να καλπάσει ελεύθερη και δημιούργησε ένα κόσμο στον οποίο θα ήθελες να είσαι μέσα», είχε πει ο Άλμπερτ Αϊνστάιν.

8. Ηθικά διδάγματα: Τα παραμύθια θέτουν το ηθικό πρόβλημα της συνύπαρξης του καλού και του κακού (που συμβολίζουν συνήθως οι δράκοι, οι γίγαντες και οι μάγισσες). Συνήθως το καλό υπερισχύει και ο κακός χάνει. Μέσω της ταύτισης με τον ήρωα, το παιδί παίρνει το ηθικό δίδαγμα! 

  
Για όλα τα παραπάνω και για πολλούς  ακόμα λόγους είναι πολύ σημαντικό τα παιδιά να μεγαλώνουν με παραμύθια! 


Πατήστε στα κουμπάκια για να διαβάσετε ωραία παραμυθάκια! 

  

Οι Δώδεκα Μήνες 

  Μια φορά και έναν καιρό σε ένα όμορφο χωριό ζούσε μια αρχόντισσα πολύ σκληρή και τσιγούνα. Είχε ένα μεγάλο σπίτι σαν παλάτι και απέραντα κτήματα και περιβόλια και με όλα της τα πλούτη. Τα τέσσερα της παιδιά ήταν χλωμά και αδύναμα και όλη μέρα μάλωναν αναμεταξύ τους με κακία. 
  Πιο πέρα στο δάσος ζούσε μια καλή γυναίκα , χήρα με έξι παιδιά , πολύ φτωχιά μέσα σε μια καλύβα. Ήταν φτωχιά μα πολύ προκομένη όλη μερα δούλευε, στο δάσος μάζευε μαζί με τα παιδιά της χόρτα, χαρούπια, μήλα ,καρύδια, ξύλα και έκαμνε δουλειές σε ξένα σπίτια και τα κατάφερνε και ζούσαν. 
 Η αρχόντισσα όμως τη ζήλευε πολύ γιατί ενώ ήταν πολύ φτωχιά τα παιδιά της ήταν πολύ καλά και όλα με ροδαλά μαγουλάκια , προκομένα και όλη μέρα δούλευαν και βοηθούσαν στο σπίτι πρόθυμα και αγαπημένα. Τραγουδούσαν και γελούσαν........

 Η συνέχεια του όμορφου παραμυθιού αλλά και άλλων ύπέροχων ιστοριών την Κυριακή στις 18 Ιανουαρίου στις 12 το μεσημέρι στο παραμυθοστέκι μας Roptro καφέ!